Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Visions of 3000 A.D.



Απλά λίγο γέλιο μπάς και γλυτώσουμε απ την μελανχολία!



 







Funny MySpace Comment

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Μια αληθινή Ιστορία!

Καλησπέρα σε όλους!Είναι περασμένη η ώρα αλλά έχει μια γλυκιά ησυχία που κάθε άλλο παρα να κοντρολάρεις το μυαλό σου μπορεις... Αρκετές φορές δεν τα καταφέρνω στα λόγια προστιμώ την φαντασία με αληθινές εικονές...μια οπτικοακουστική σιωπή καμιά φορά μαρτηράει πολλά πράγματα....Πρίν λίγες μέρες "υποσχέθηκα" μια εόμενη ανάρτηση που θα ακολουθούσε..και ειδού να την!
  Αποφασισα λοιπόν να σας πω μια δικιά μου φάνταστικη αληθινή ιστρορία...Πρίν λίγο καιρό πήρα 2ψαράκια σε μια γυάλα...τα τοποθέτησα σε μια γωνία....τα φρόντησα,τα τάισα να έχουν όλα τα απαραίτητα για να είναι όσο πιο "ευτηχυσμένα" γίνεται...θα μου πείτε τι στο καλό λέω τώρα...εννόω οτί είναι μια συντροφία για μένα και αν είναι καλά είμαι και γω καλά.Αφού λοιπόν θα φρόντησα και τα ετοίμασα κάθισα να δω τηλεώραση σαν καλό και φρόνημο παιδάκι...λέμε τώρα....ξέρετε ο σκανταλιάρης άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ!!Με την άκρη του ματιού μου όλο και χάζευα τα ψαράκια...Μία κινέζικη παροιμία όπως έλεγε ο άγγελος μου λέει " Μία εικόνα είναι 1000 λέξης!".....Απ μια τόση δα απλή εικόνα πόσες είκονες λέξης μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος....Μια απ όλες τις εκοφάντικες σιωπιλές είκονες του μυαλου μου-παρατήρουμε προσέχουμε επεξεργαζόμαστε μα δεν επεμβαίνουμε ;) - ηταν και ο Νέμο! Πρόσφατα είδα μια τίτλο εδώ γύρω "ο Νέμο μένει στο Παγκράτι"...Αλήθεία πώς θα ήταν αν όντος αυτό ήταν αληθεία? Αν όλα τα κινούμενα σχεδία όλοι οι ήρωες που αγαπήσαμε μέναν μαζί μας?Τους βλέπαμε στο supermarket στην τράπεζα στο λεοφορείο στην παιδικη χαρά ...


   Ξαφνηκά εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά άκουσα ένα περίεργο θόρυβο!Αμέσως χάθηκε ο Γκουφί και ο Μίκυ απ το μυάλο μου και οι είκονα του supermarket που φανταζόμουν ξεθόριζε....Κοίτα ανήσυχη γύρο μου....ήταν αργά και είχε ησυχία....να σαν τώρα ας πούμε....που άκομα και μια καρφίτσα να πέσει θα ακουστεί!Μα όσο και να κοιταζα γύρο μου δεν καταλάβαινα τι ακούγονταν...τι είναι αυτό ....απο που ερχότανε??
  Παρατήρισα μια αλλαγή στην γυάλα...Τα ψαράκια ....ο Παυσανίας και ο Βρασίδας ...όπως τα ονόμασα..(μην ξεχνιόμαστε πάντα να χαμογελάμε ε!! χιμορίστηκα το έκανα αυτό)...τα ψαράκια λοιπόν ήταν πολύ κοντά στο ένα στο άλλο και κάνανε κύκλους φαίνονταν σαν μαγικός χορός!Λένε πώς παντού υπάρχει μαγεία...φτάνει να θέλεις να την δείς...να την νιώσεις ....να την ζήσεις....κι ας μην σε πιστεύει κανείς μετά....δεν σε νοιάζει!Ξέρεις τι είδες!!!Κάπως έτσι έμεινα και γω σκεφτική να κοιτάζω την γυάλα ταξιδεύοντας αλλού...Σιγά σιγά όμως άρχισα να διακρίνω μικρές τσιριχτές φωνούλες να έρχονται απ το πουθενά!!Στην αρχή φοβήθηκα λιγάκι γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω απ που έρχονταν τι έλεγαν....όσο πιο πολύ συγκένρώνομουν σε αυτό και έκανα ησυχία τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονταν αυτές....Όσο πιο πολύ πλησίαζα στην γυάλα τόσο δυνάμωναν οι φωνούλες αυτές....ποπο σκέφτηκα...ο Νέμο σε επανεκδόση! χιχι!Ξαφνηκά ένιωσα κάτι να με ρουφάει να με τραβάει μέσα και κλαπ!!!με ένα δυνατό κρότο το δωμάτιο χάθηκε...Ποπο! Που είμαι τώρα σκέφτηκα...προσπάθησα να τριψω τα μάτια μου μήπως ονειρεύομαι....αλλά..............................τα χέρια που είχαν μετατραπή σε πτερίγια!!!! και και και γυρο μου υπήρχε νερό ......είμαι μέσα στην γυάλα αναρωτήθηκα????.....Μια φωνούλα ακουστηκε και μου είπε:
- Ναι είσαι εδώ μαζί μας τώρα
- Ποια είσαι εσύ?  αναφώνησα
-Εγώ η Κατερίνα το ψαράκι μέσα στην γυάλα!!!
Τα χάσα τελείως αν είναι δυνατόν εγώ μέσα στην γυάλα!Κοιτάξα γύρο μου και όντος όλα φαίνονταν τόσο μεγάλα έξω οι καρέκλες το τραπέζι το γραφείο μου όλα!Λίγο πιο δίπλα αναγνώρισα τα ψαράκια μου...και κολυμπούσα!!! Ποπο! τι χαρά ήταν αυτή! Πλησίασα τα ψαράκια διλά διλά και ρώτησα όλο περιέργια΄....
-Καλά μου ψαράκια πως πως βρέθηκα εγώ εδώ πέρα...
-Όποιος πιστεύει στην μαγεία τότε μπορεί να δεί ότι όλα αυτά είναι αληθεία..Έτσι κατάφερες και ήρθες στο σπίτι μας..
-Ωω!αναφώνησα με θαυμασμό!
-Μα αυτό είναι υπέροχο...Και πως σαν λένε? ρώτησα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά που λέμε..
-Εγώ είμαι η Κατερίνα αποκρήθηκε το ένα ψαράκι
-Και εγώ ο Πέτρος συμπλήρωσε το άλλο...
Ποπο!Τι χάρα οι Φιλοι μου είχαν όνομα υπήρχαν στ αλήθεια!Τους είπα ολή την ίστορια...για το πως σκέφτομουν πριν για τα ονοματά που του έδωσα...ήταν τόσο αστεία όλα αυτά....Σε κάποια φάση μια σιωπή πλανήθηκε...δεν μίλησα μα παρατήρισα την Κατερίνα λιγάκι μελανχολική...
-Τι έχεις Κατερίνα μου της είπα...
-Τίποτα μου απιοκρήθηκε και ένα δάκρυ κίλησε απ τα μάτια της...
Τώρα θα με ρωτήσετε μα κλαίνε τα ψάρια??Μα φυσικά και κλαίνε! Είναι όπως και μεις!Πήγα κοντά της την αγκάλιασα...και της ζήτησα να μου πει τι έχει......Η Κατερίνα ξεκίνησε δηλά δηλά να μου λέει την ιστορία της..


        Κάποτε λέει ήταν κορίτσακι και την ελεγαν Κατερίνα ζούσε με την οικογένεια της σε μια μεγάλη πολή την Καρτουνιούπολη! Υπάρχει τέτοια πολή ρώτησα? Μα φυσικά μου αποκρύθηκε..και πως ο Πέτρος απ δω ήταν ο καλύτερος της Φίλος εκεί..Πηγαίνανε σχολείο μαζί παίζανε τραγουδούσανε και όλο γελαγαν..Πωπω!Αναφωνησα μα εδώ πρεπεί να φωνάξουμε την γλυκιά μας ΚΜΝΒ ..Και ποιά είναι αύτη ρώτησαν με μια φωνή οι δυο νέοι μου Φίλοι...Μα δεν την ξέρετε τους είπα και τους εξηγήσα πια ήτανε και πως μπορούσε να την βοηθήσει..Η Κατερίνα όμως δεν μιλήσε παρά συνέχυσε την ιστορίουλα της...Μου είπε πώς όσο και να προσπαθούσε στο σχολείο στης να τα πάει καλά δεν τα καταφερνε πάντα..και το όνειρο της ήταν να γίνει δασκάλα..Ενώ δίαβαζε πολύ δεν καταφέρνε να θυμάται όλες αυτές τις περιεργές ορολογίες στο σχολείο...ακόμα και στα μαθηματικά δεν μπορούσε να κάνει τις πράξεις με το μυαλό της 7+6 την ρώταγε ο δάσκαλος εκείνη ψάχνοτανε η όσο και να προσπαθούσε πάντα εκάνε λαθοι ( ;) ) όταν έγραφε....με τα χρόνια βέβαια είχε φτίαξει τα δικά της κόλπα για να μπορεί να συμβαδίζει όσο μπορούσε με τους άλλους συμαθητές της!Δεν ήταν λίγες όμως η φόρες που δεν τα κατάφερνε καλά..και ο δασκαλό της αρκετα συνχά την φώναζε.. Όλα αυτά πλήγωναν την παιδική ψυχη της..μα όπως λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!Παρόλα αυτά η Κατερίνα προσπαθούσε να είναι καλή σε όλα..και να προσπαθεί όσο πιο πολύ γίνεται...Είχε άλλωστε και τον Πέτρο στο πλευρό της που την βοήθαγε και την στήριζε την αγκάλιαζε σφιχτά όταν το χρειάζονταν!

  Πέρασαν τα χρόνια και η Κατερίνα τέλειωσε το σχολείο της και παρ όλη την προσπάθεια της να γίνει δασκάλα για μικρά παιδάκια δεν τα κατάφερε να πάει στον Κουκλόποτο !(το μαγικό καρτουνόπανεπιστήμιο)..Παρ΄όλα αυτά πήγε στο Πρασινότοπο εκεί πήγαιναν όσοι αγαπούσαν το περιβάλλον και ήθελαν να το προστατέψουν!Αντίθετα ο Πέτρος πήγε στο Τουτουτοπο!..
   Εκεί που πήγε η Κατερίνα λίγο πολύ το ίδιο γινότανε...προσπαθούσε μά πάντα ήταν "λίγο" πάντα κάτι έλειπε...άλλα ποτέ δεν ήταν η πρώτη μα ούτε και η τελευταία στην τάξη...Μια μέρα την φώναξε ο Τάκης ένας απ τους πολλούς δασκάλους της εκεί,και προσπάθησε να της μιλήσει..να δεί τι συμβαίνει και ένω εβλεπε πως η Κατερίνα προσπαθούσε δεν τα καταφερνε τόσο καλά!Αφού μιλήσανε για αρκετή ώρα της εξήγησε οτι υπάρχουν μερικά πεδάκια που είναι λιγάκι διαφορετικά και σκέφτονται με άλλο τρόπο και ενεργούν λιγάκι διαφορετικά..και πως μπορούσε να την βοηθήσει!...


                  
                    
Της εξήγησε ότι όλοι είμαστε διαφορετική αυτό όμως δεν μας κάνει άσχημους η αποκρούστηκους απλα ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ! Η Κατερίνα άκουσε με προσοχή όσα της είπε ο καλός της ο δάσκαλος πήγε σπίτη της και τα ξανακοίταξε όλα αυτά!Και αποφάσησε πώς έπρεπε να μιλήσεις στους δικούς της..να τους εξηγήσει τα πάντα για να σταματήσουν και αυτή ακόμα να την κατακρίνουν γιατί δεν τα κατάφερνε καλά η γιατί ο αδερφός της ήταν καλύτερός...(Αλήθεια δεν πιστεύω οτι υπάρχει όντος καλύτερος η χειρότερος σε κάτι απλά ο καθένας είναι αλλιώς και όσο περισσότερο κάνεις κάτι τόσο καλύτερα το μαθαίνεις!)...Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε η Κατερίνα οι γονείς της το είδαν σαν αδύναμια...σαν κάτι που την ξεχώριζε μα έπρεπε να ντρέπεται για αυτό για το κρατάει μυστικό και απλά να "σκύβει το κεφάλι"...Η Κατερίνα όμως καταλάβαινε οτι δεν ήταν έτσι τα πράγματα μα δεν άντεχε και να τους βλέπει να νίωθουν έτσι για αυτή η να την κάνουν να κρύβεται!Έτσι μίλησε με τον Πέτρο και του είπε την αποφασή της να φύγει!Δεν άντεχε άλλο εκεί!Ο Πέτρος προσπάθησε να την μεταπίσει αλλά την καταλαβαίνε...Μα δεν μπορούσε να την αφήσει να φύγει μόνη της...έτσι την ακολούθησε και το μοναχικό της ταξίδι έγινε συντροφικό!Πιάστηκαν χέρι χέρι και προχώρησαν μαζί...πήγαν στην ψαροκατρουνοποία!Εκεί άκουσαν πώς μπορούσαν να γίνουν ψαράκια και να ζήσουν ελεύθερα στον Ωκεανό..Δίχως δεύτερη σκεψη και αφού και οι δύο λάτρευαν την θάλλασσα πήγαν.............το πώς εφτασαν ώς εδώ είναι μια άλλη αληθινή ιστοριούλα που θα σας πω μια άλλη φορά..................
  Κοίταξα το γιγάντιο πια ρολόι του τοιχου...κόντευε να ξημερώσει..χαιρέτησα τους νέους μου ΦίΛους και τους είπα οτι θα ξαναρθω να του δώ αλλά τώρα έπρεπε να πάω πίσω..
-Ωχ μα πως θα παω πισω? αναφωνησα.
-Κλήσε τα μάτια σου και σκέψου πώς θέλεις να βγείς έξω μου ψιθύρισε ο Πέτρος και θα βγείς!!
Έτσι και έκανα! Και σαν από θαύμα όλα έγιναν κανονικά και πάλι...


Τώρα κάθομαι και κοιτώ την γυάλα γράφοντας σας..Η Κατερίνα με τον Πέτρο χορεύουν και πάλι ευτυχίσμενοι..και με χαιρετάνε χαμογελόντας διάπλατα!Δεν ξέρω τι να πώ τα συναισθήματα μετά απο μια τέτοια ΑΛΗΘΙΝΗ περιπετεία είναι τόσα πολλά..τόσο ανάμικτα μα έχουν γλυκόπικρη γεύση..τα δάκρια είναι αλμυρά μα το χαμόγελο πετιμέζι!


   Μερικές φορές δεν έχει σημασία ποιός είσαι...τι είσαι....αν είσαι διαφορετικός...να είσαι σοβαρός ή έχεις μια δόση τρέλας ......η αν έχεις μια οποιαδήποτε ηλικία..Ήρωας δεν είναι αυτός που ποζάρει μπροστά στα "φλας" αυτός που προλαβαίνει τα λόγια σου....που δεν σ αφήνει να μιλήσεις...Ήρωας είναι αυτός που συνήθως δεν φαίνεται...Αυτός που υπάρχει και προλαβαίνει όχι την γλωσσα σου αλλά την ματιά σου...και είναι έκει για να σου δώσει μια αγκαλια όταν την χρειάζεσαι..Ήρωες για μένα είστε εσείς οι ΦΙΛΟΙ μου!Ότι και να πώ όμως τον όρισμο αυτό τον συμπληρώνει και κάτι πολυ όμορφο του διάβασα χτες.... ναι στην καταχώριση του Γιάννη "Φίλοι σου,πραγματικοί,Μπορεί να είναι αγαπημένα και κάποια πρόσωπα που δεν έχεις δει ποτέ από κοντά."  

Έτσι όλο αυτό είναι αφίερωμενο σε σας όλους...και σε κάποιον που "υποσχέθηκα" ότι θα το κάνω αλλά και στο Αστεράκι μου εκεί ψηλά γιατί είστε απλά οι ΗΡΩΕΣ ΜΟΥ!



Ελπίζω όλοι να κοιμάστε όμορφα και γαλήνια τώρα
καληνύχτα και καλό ξήμερωμα και απ μένα!
Φιλάκια σε όλους και γλυκιές σφιχτές αγκαλίτθεθ! :)

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Τόσο παλιό κι όμως........................ τόσο υπέροχο!

 Μια γλυκιά γλυκιά καλησπέρα σε όλους! Ας βάλουμε και κάτι καινούριο..Σκεφτόμουν πολλά για αρχή μα διαβάζοντας το παρακάτω στο παρακάτω http://hamomilaki.blogspot.com/2009/09/ugly-duckling.html ) ότι και να σκεφτόμουν φάνταζε τόσο μικρό τόσο απόμακρο..Έτσι σκέφτηκα να βάλω αυτό που προδιαθέτει για μια επόμενη καταχώρηση! :)

Μια φορά κι έναν καιρό γέννησε η πάπια μερικά παπάκια. 
 
Όταν βγήκαν απ’ τα αυγά τους, ήταν όλα πολύ όμορφα εκτός από ένα. Όταν το είδε η μαμά πάπια τρόμαξε. «Πώς βγήκε αυτό τόσο άσχημο»; αναρωτήθηκε κι αμέσως δαγκώθηκε.





Δεν ήθελε να λέει άσχημο, αφού ως γνωστόν όλες οι μανάδες όμορφα τα βλέπουν τα παιδιά τους. «Δεν είναι άσχημο» είπε κι επανέλαβε τη φράση μέσα της πολλές φορές για να την πιστέψει. «Είναι απλώς διαφορετικό».
«Διαφορετικό», ξανάπε κι αποφάσισε από κεινη τη στιγμή να έχει τα μάτια της στραμμένα πάνω του περισσότερο απ’ ότι στα άλλα της παιδιά.
Αυτό με έχει ανάγκη. Θα καταλάβει σύντομα ότι είναι διαφορετικό και θα τρομάξει.
Πρέπει να το προστατεύω.
Το ασχημόπαπο καθρεφτίστηκε για πρώτη φορά στη λίμνη μετά από λίγο καιρό. Είδε αμέσως ότι δεν έμοιαζε καθόλου με τα αδέρφια του και τα άλλα παπιά, αλλά δεν έδωσε και τόση σημασία.
Αφηνόταν να πλατσούριζει μαζί τους, τρώγανε παρέα και γενικά κάνανε όλα μαζί τις ίδιες χαζομάρες. Είχαν τις παπίσιες συνενοχές τους και τα μυστικά τους. Και τα άλλα ζώα το κοίταζαν σαν να ήταν αξιοπερίεργο όν.
Το ασχημόπαπο δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές όπως τα αδερφάκια του κι έπρεπε να παλεύει διπλά για να καταφέρνει κάτι. Όχι πως ήταν χαζό ή αργό. Κάθε άλλο. Απλώς είχε έναν δικό του τρόπο να θεωρεί τα πράγματα και τον κόσμο. Ήταν ευαίσθητο και καλόψυχο.
Πάντα έτρεχε να βοηθήσει όποιο παπί ή άλλο ζωάκι είχε πρόβλημα και καμιά φορά στενοχωριόταν όταν κανείς δεν συνέτρεχε εκείνο στις δυσκολίες του. Στενοχωριόταν κι έκλαιγε, αλλά στα κρυφά. Δεν ήθελε να το βλέπουν οι άλλοι για να μην φανερώνει τις αδυναμίες του και να μην το λυπούνται.
Έτσι, με τα χρόνια έγινε δυνατό κι έφτιαξε μια ατσάλινη φορεσιά για να κυκλοφορεί.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε…
Κάποτε η μαμά πάπια το φώναξε κοντά της και του μίλησε για τη μοναξιά και την αγάπη.
«Άκουσε καλό μου, του είπε, χαϊδεύοντας το με περισσή στοργή. Μια μέρα τα αδέρφια σου θα φύγουν από δω και θα κάνουν τις δικές τους οικογένειες αλλού. Δεν φοβάμαι για κεινα. Είναι πολύ κοινωνικά κι αξιοποιούν όλες τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Για σένα ανησυχώ».
«Γιατί μαμά; Επειδή είμαι άσχημο»;
«Ποιος λέει τέτοιες σαχλαμάρες»; φώναξε αγριεμένη η πάπια και συνέχισε. «Άσχημος δεν είναι κανείς. Η εικόνα είναι πολύ υποκειμενικό πράγμα».
«Μα καθρεφτίστηκα τις προάλλες στη λίμνη και είδα αυτό που έβλεπα χρόνια τώρα. Είμαι αλλιώτικος απ’ τους άλλους».
«Αλλιώτικος δεν θα πει άσχημος. Είσαι διαφορετικός. Αυτό είπα εγώ τη μέρα που γεννήθηκες. Και είναι πολύ σημαντικό πράγμα να ξεχωρίζεις».
«Μα πώς ξεχωρίζω; Δεν με προσέχει κανείς. Δεν είμαι η ψυχή της παρέας. Δεν μου δίνει κανείς σημασία. Όλο τα αδέρφια μου κοιτάνε. Ποτέ εμένα»!
«Γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν τους χρειάζεσαι και νιώθουν αδύναμοι μπροστά σου. Νιώθουν ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα. Μοιάζεις αυτάρκης και σίγουρος. Κανείς δεν υποπτεύεται πόσο τρυφερή είναι η ψυχούλα σου και κανείς δεν τολμάει να την αγγίξει. Εύχομαι να γνωρίσεις το μεγαλείο της αγάπης και να αφεθείς».
«Αγάπη; Τι είναι αυτό»;
«Είναι αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις δυνατός και αδύναμος συγχρόνως. Θα βρεθεί μια μέρα μια άλλη ψυχή που θα μοιάζει με τη δική σου και θα την αναγνωρίσεις. Θα θελήσεις να κινήσεις γη και ουρανό για να την προστατεύεις απ’ τις επιθέσεις των ξένων. Θα είσαι τότε ο πιο δυνατός του κόσμου. Σαν ατρόμητο λιοντάρι. Όλοι θα πρέπει να παλέψουν μαζί σου αν τολμήσουν να τα βάλουν με την άλλη ψυχούλα. Και την ίδια στιγμή, θα γίνεσαι αδύναμος, όλο και πιο πολύ. Σαν πεινασμένο σπουργιτάκι. Θα μαλακώσεις γιατί θα θελήσεις αυτή η άλλη ψυχή να σε πάρει κάτω απ’ τα φτερά της και να σε αγκαλιάζει συνέχεια. Θα της φανερώσεις όλα τα μυστικά κι όλες τις αδυναμίες σου. Θα της εξομολογηθείς όλους τους φόβους κι όλες τις επιθυμίες σου. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν άγνωστα μονοπάτια ανάμεσα σας. Και δεν θα ντραπείς να κλάψεις μπροστά της. Γιατί τότε, αυτή η άλλη ψυχή που ήταν πριν αδύναμη, θα γίνει για σένα δυνατή και θα μεταμορφωθεί σε μια τεράστια φτερούγα που θα σε κλείσει προστατευτικά στην αγκαλιά της. Και δεν θα σε ξαναπειράξει ποτέ κανείς».
«Αλήθεια μπορούν να συμβούν όλα αυτά»; ρώτησε έκπληκτο εκείνο
«Μα και βέβαια μπορούν», απάντησε η μαμά πάπια. «Και τότε, να μην ξεχάσεις να καθρεφτιστείς ξανά στη λίμνη».
«Και πώς θα το καταλάβω ότι ήρθε η ώρα»; ρώτησε πάλι με αφέλεια το παπάκι
Η μαμά πάπια χαμογέλασε με τον τρόπο που χαμογελούν οι μεγάλοι για τις αλήθειες της ζωής που οι μικροί ακόμα δεν καταλαβαίνουν.
«Θα το καταλάβεις. Αυτά τα πράγματα τα νιώθει κανείς μέσα του. Απλώς πρέπει να είσαι έτοιμος να τα δεχτείς. Και να μην φοβάσαι. Η αγάπη είναι ωραία αλλά είναι και μπελάς. Και για να γίνει ωραία, θα πρέπει να παλέψεις κάποτε και με τον μπελά».
Πέρασαν μήνες πολλοί και χρόνια. Το ασχημόπαπο θυμόταν πάντα τις κουβέντες της μάνας του. Τα αδέρφια του φύγαν απ’ τη φωλιά.Το ίδιο και οι φίλοι τους. Άλλα παπιά γεννήθηκαν και πέταξαν κι εκείνα μακριά. Και οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη. Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη. Κι αυτό γύρναγε εδώ κι εκεί σε μια περιπλάνηση που φαινόταν χωρίς τέλος.
Και μια μέρα ένιωσε. Κι ύστερα ένιωσε πιο πολύ αυτό που πρώτα του φάνηκε σαν μικρό φτερούγισμα. Κι όταν κατάλαβε πως δεν κάνει λάθος, αφού πρώτα πόνεσε κι έκλαψε και πέρασε μπελάδες και φουρτούνες, καθρεφτίστηκε στη λίμνη και δεν είδε πια τη μορφή που είχε συνηθίσει.
Το ασχημόπαπο είχε γίνει κύκνος!